Podanie nieprawdy, zatajenie i fałszerstwo w deklaracji podatkowej

Podanie nieprawdy, zatajenie i fałszerstwo w deklaracji podatkowej

Art. 56. § 1. Podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie,

podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.

§ 2. Jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

§ 3. Jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

§ 4. Karze określonej w § 3 podlega także ten podatnik, który mimo ujawnienia przedmiotu lub podstawy opodatkowania nie składa w terminie organowi podatkowemu lub płatnikowi deklaracji lub oświadczenia.

Sprawcą przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. może być nie tylko osoba reprezentująca podatnika ale i ta, która zajmuje się sprawami gospodarczymi podatnika, w szczególności finansowymi. Nie znaczy to oczywiście, że możliwe byłoby przypisanie sprawstwa tej osobie bez uprzedniego ustalenia, iż swoim zachowaniem wypełniła wszystkie znamiona podmiotowe i przedmiotowe konkretnego przestępstwa lub wykroczenia. Jednak sformułowanie użyte w art. 9 § 3 k.k.s., którym ustawa wiąże sprawstwo przestępstwa lub wykroczenia skarbowego z zajmowaniem się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi wymienionych tam podmiotów, nakazuje rozważenie w każdym konkretnym wypadku, czy do owego „zajmowania się sprawami” należą także zachowania wymagane normą sankcjonowaną wyrażoną w konkretnym przepisie prawa karnego skarbowego. Jeśli tak, to za naruszenie tej normy osoba, o której mowa w art. 9 § 3 k.k.s., może odpowiadać jak sprawca.

Norma sankcjonowana obejmuje swoim zakresem czyny polegające nie tylko na narażeniu na uszczuplenie należności podatkowej, ale również, wnioskując a minori ad maius, na spowodowaniu takiego uszczuplenia. Do wypełnienia znamion tego występku wystarczy już samo narażenie podatku na uszczuplenie przez określoną w niej czynność sprawczą. Nie oznacza to jednak, że dalej idący skutek w postaci zaistnienia uszczuplenia podatku stanowi przeszkodę w kwalifikowaniu czynu sprawcy z tego przepisu. W kodeksie karnym skarbowym nie ma wyodrębnionego typu przestępstwa oszustwa podatkowego, w którego opisie określone byłoby, jako znamię przedmiotowe uszczuplenie należności podatkowej. Znamię skutku sprawca wypełnia zatem i wtedy, gdy dochodzi do spowodowania uszczuplenia należności.

Karalność za przestępstwo z art. 56 § 1 k.k.s. uzależniona jest od wystąpienia skutku w postaci narażenie na uszczuplenie podatku. Nie jest natomiast konieczne, aby nierzetelne wypełnienie obowiązku składania deklaracji lub oświadczenia podyktowane było chęcią uszczuplenia podatku. Oznacza to, że odpowiedzialność karna skarbowa za czyn z art. 56 § 1 k.k.s. powstaje nawet wtedy, gdy podatnik składając nierzetelną deklarację lub oświadczenie albo nie zawiadamiając o zmianie danych zawartych w złożonej deklaracji lub oświadczeniu nie zmierzał do osiągnięcia celu w postaci zaniżenia podatku lub uchyleniu się od opodatkowania, jednakże w wyniku takiego zachowania Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego zostały narażone na uszczuplenie podatku.

Przestępstwo z art. 56 § 1 k.k.s. jest zawsze skutkowe, a jego skutkiem jest również stan narażenia na uszczuplenie podatkowej należności publicznoprawnej, której obowiązek uiszczenia ciążył na sprawcy. W przypadku „pustych” faktur VAT (to jest takich, które nie dokumentują rzeczywistego zdarzenia gospodarczego w postaci w nich opisanej) obowiązek uiszczenia podatku od towaru i usług poprzez odprowadzenie go do organu skarbowego zawsze ciąży na wystawcy faktury. Natomiast odbiorca takiej faktury, mający jedynie uprawnienie do zwrotu z organu skarbowego podatkowej należności bądź zaliczenia jej na poczet własnych zaległości podatkowych lub bieżących bądź przyszłych własnych zobowiązań podatkowych, nie stwarza wprost niebezpieczeństwa uszczuplenia podatku od towarów i usług VAT, co stanowi znamię przedmiotowe przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s., ale swoim zachowaniem wywołuje stan narażenia na uszczuplenie tej należności podatkowej, co stanowi znamię przestępstwa z art. 76 § 1 k.k.s., przy czym bez znaczenia pozostaje fakt, czy odbiorca „pustej” faktury wystąpił o nienależny mu zwrot podatku od towarów lub usług VAT bądź jego zaliczenie na poczet zaległości podatkowych bieżących lub przyszłych.

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

5/5 - (33 votes)

Dodaj komentarz