Stosownie natomiast do art. 430 KC kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. Przepis art. 430 KC przewiduje więc odpowiedzialność odszkodowawczą tzw. zwierzchnika za szkodę wyrządzoną przez tzw. podwładnego przy wykonywaniu powierzonej mu czynności. Odpowiedzialność zwierzchnika za podwładnego, a więc za czyn cudzy ma charakter obiektywny i jest odpowiedzialnością za skutek. Może ona wchodzić w grę, jeżeli szkoda została wyrządzona osobie trzeciej przez podwładnego i nastąpiło to z winy podwładnego i przy wykonywaniu przez niego powierzonej mu czynności. (por. też: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2012 r., II CSK 343/11).
Zwrot odnoszący się do „powierzenia wykonywania czynności” oznacza wskazanie wprost lub pośrednio nie tylko czynności zindywidualizowanych, ale może obejmować także grupę (kategorię) czynności dokonywanych w ramach np. umowy o pracę, standardowo powtarzających się przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych. Odnosząc się natomiast do kryterium służącym do oceny tego, czy szkoda została wyrządzona „przy wykonywaniu” powierzonych czynności, podziela się stanowisko wyrażane w orzecznictwie, iż decydującego znaczenia nie może mieć tutaj interes, cel działania podwładnego (np. jego interes osobisty), inny niż oczekiwania przełożonego i poszkodowanego. Eksponowanie kryterium celu ograniczałoby znacznie zasięg zastosowania przepisu art. 430 KC, co nie dałoby się pogodzić z koniecznością zapewnienia poszkodowanym odpowiedniej ochrony prawnej. Na powierzającym bowiem ciąży ryzyko wyboru właściwych osób do wykonywania powierzonych im czynności na rachunek powierzającego. To ryzyko jest tym szersze, im szerszy jest zespół czynności powierzonych wykonawcy i szerszy potencjalnie krąg osób poszkodowanych. Przy określaniu tego, czy podwładny wyrządził szkodę „przy wykonywaniu” powierzonych mu czynności należy zatem brać pod uwagę także inne kryteria pozwalające na stwierdzenie funkcjonalnego związku pomiędzy powierzeniem i wykonywaniem czynności przez podwładnego, powodującym powstanie szkody u osób trzecich (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2005 r., V CK 396/05, Pr. Bankowe 2006/11/16).
Odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy, a za nią chroniąca sprawcę regresowa odpowiedzialność pracownika wchodzi w rachubę jedynie w razie szkody z winy nieumyślnej. Umyślność zachowania będącego przyczyną szkody implikuje odpowiedzialność pracownika bez ograniczeń przewidzianych w art. 120 KP. Tak też kwestię tę rozstrzygnął Sąd Najwyższy, stwierdzając, że w razie wyrządzenia przez pracownika szkody z winy umyślnej art. 120 KP nie znajduje zastosowania i w takiej sytuacji pracownik odpowiada wobec poszkodowanego za naprawienie szkody na zasadach ogólnych (wyrok z dnia 2 lutego 2011 r., II PK 189/10, zob. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 1980 r., IV PR 252/80, OSNC 1981/4/65).
Należy również podkreślić, iż zgodnie z ukształtowaną linią orzeczniczą, obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przez pracownika osobie trzeciej nie obciąża zakładu pracy, gdy wyrządzenie tej szkody nastąpiło jedynie przy sposobności zatrudnienia w zakładzie pracy, tj. nie przy wykonywaniu powierzonych pracownikowi zadań w stosunku pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 1998 r., I CKU 110/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2013 r., I CSK 87/13).
Jeżeli więc zakresem obowiązków pracownika wyraźnie objęte jest podejmowanie określonych działań i pracownik te działania rzeczywiście podejmuje w przekonaniu, że czyni to w ramach wykonywania obowiązków pracowniczych, nie może być następnie zaskakiwany taką interpretacją okoliczności faktycznych i powstałych stosunków prawnych, która pozbawiałaby go wobec osób trzecich ochrony wynikającej z prawa pracy.
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.